RICHARD VAN DER KEUR

Het verhaal van het Meisje uit Ballangen

4/5/2019

Vandaag op 4 mei denk ik terug aan mijn theaterconcerten met Emellan, vijf jaar terug. Daarin zong ik mijn lied Meisje uit Ballangen. Een lied geïnspireerd op een waargebeurd verhaal, over een meisje dat later wereldberoemd zou worden. Opgenomen en uitgebracht met een mooie animatiefilm erbij, gemaakt door Barbara van der Keur. Altijd als ik het lied live zong, nam ik het publiek eerst mee naar het hoge noorden, terug in de tijd …

Het hoge noorden. De fjorden. 1940. De Duitsers zijn Noorwegen binnengevallen. De sfeer in het plaatsje Ballangen is grimmig. Arntine, moeder van zes kinderen en net weduwe, woont samen met haar jongste dochter Synni in een houten huis aan de rand van het dorp. Ze naait kleding, verbouwt groenten; ze doet alles om de eindjes aan elkaar te knopen. Het leven is koud, donker, er is weinig voedsel. De dood dreigt op iedere hoek van de straat.

Haar dochter Synni, amper vijftien, is een knappe verschijning. Lacht verlegen, zingt schitterend en is vriendelijk.

Op een dag loopt er een jongeman voorbij. Sinny is aan het werk in de tuin. De jongeman houdt halt, lacht naar haar. Sinny kijkt op, lacht terug, maar schrikt: hij draagt een uniform. Ze is op haar hoede, maar vindt hem aardig.

Hij heet Alfred, is een Nazi-soldaat en spreekt alleen Duits.

Haar moeder Arntine hoort de hoon in het dorp, waarschuwt haar dochter: blijf uit zijn buurt! Maar de liefde is sterk. De twee zien elkaar steeds vaker. Gaan wandelen door het bos, zwemmen in het meer. Arntine kan alleen nog maar toezien hoe haar dochter zichzelf verliest in een onmogelijke liefde. Op straat praten mensen over haar, wijzen haar na.

Maar dan komt de oorlog ten einde. Alfred wordt teruggeroepen en verdwijnt terug naar Duitsland. Maar niet voordat hij Sinny nog één maal opzoekt, ‘s nachts. Hij klimt door haar slaapkamerraam, ze doen zachtjes; Arntine slaapt.

En dan is Alfred weg. Ik kóm terug, zegt hij. Maar thuis, in dat verre Duitsland wachten zijn vrouw en kinderen.

Dan blijkt Sinny zwanger. De dorpelingen kotsen haar uit. Ze krijgt een kind, een Tysk barn - een moffenkind. Niemand wil ervan weten, en als Sinny moet bevallen, blijft zelfs de dorpsarts weg. Arntine weet wat haar te doen staat en helpt haar kleinkind op de wereld. Een meisje.

Alfred komt niet nooit meer terug en laat niets meer van zich horen. Sinny is ontroostbaar, weet zich geen raad. Kan zich niet op straat vertonen. Niet alleen, en zeker niet met haar kind. De verachting dreigt op iedere hoek van de straat.

Arntine kijkt naar de bergen. Denkt aan het land daarachter, het veiligere Zweden. Misschien ligt daar een toekomst voor het kleine meisje. Een vreemde taal, vreemde mensen, vele honderden kilometers van haar familie, maar Arntine denkt: alles voor het meisje. Want Sinny , haar dochter, inmiddels amper 21, kan het niet meer doen. Zij sterft. Haar meisje, het meisje uit Ballangen, is anderhalf.

Richard

0 Reacties

ZO BLAUW ALS DE HEMEL

15/4/2019

0 Reacties

Alsjeblieft, mijn nieuwe single. Zo presenteerde ik afgelopen week Zo blauw als de hemel aan mijn volgers op Facebook. Na mijn eerste soloproductie Voorbij, waarmee ik een nieuwe stap zette in mijn muzikale werk, was het nu tijd voor een opvolger. Het liedje is inmiddels toegezonden aan 250 radiostations in Nederland. Altijd een spannend moment: pikt iemand het op? Ik doe alles in eigen beheer, dus geen dure plugger die voor mij naar het Mediapark gaat om de radiomakers rechtstreeks aan te spreken. Geeft niet, het belangrijkste is dat ikzelf in het liedje geloof. Dan hoop ik dat het liedje ergens zijn weg wel vindt.
Zo blauw als de hemel is een van mijn persoonlijke favorieten. Ik heb het de afgelopen maanden dan ook volop gezongen in mijn concerten. Na afloop vroegen mensen op welke van mijn CD-albums dit liedje staat. Op Kleurenzee, kan ik ze dan vertellen. Echter, dat album is uitgebracht in 2012 met de formatie Rij12, en die opname ligt ver af van hoe ik het nu zing: solo, akoestisch en vrijer. Voor mij een goede reden om het lied opnieuw op te nemen, in een nieuwe jas, iets ruimer en minder strak. Eenmaal in de huisstudio van Ruben Brinkhuis ontstonden er spontane ideeën van zijn kant, zoals zijn verrassende slotakkoord op elektrische gitaar. Die vrijheid bij het opnemen, daar hou ik van. Kijk maar wat er ontstaat, zolang het in dienst staat van het liedje, want dat is waar het nu voor mij uiteindelijk allemaal om gaat.
Zo blauw als de hemel is een van de eerste liedjes die ik heb geschreven. Ik had toen net een gitaar gekocht met het idee: als ik nog serieus muziek wil gaan maken in mijn leven moet ik het nú doen. Ik improviseerde eindeloos op de snaren en met mijn stem, en zo ontsponnen zich een drietal melodieën, waaronder Zo blauw als de hemel. Ik schreef de tekst, maakte een demo waarbij ik ook alle vocale harmonieën zelf inzong, en waagde het om de opname aan een aantal mensen te laten horen die ik mijn prille creaties toevertrouwde. De volgende dag belde een van hen mij op. “Misschien een beetje gek om te zeggen, maar eerlijk gezegd moet ik er bij huilen,” zei ze. “Ik vind het zó mooi.” Dat was het moment dat ik wist dat ik het liedje te water kon laten. En nu opnieuw, maar dan anders.

Richard

0 Reacties

GEWOON IK. RICHARD.

22/9/2018

1 Reactie

Het is een voor mij bijzondere maand. Onlangs heb ik een nieuw liedje uitgebracht, Voorbij. Bijzonder, omdat ik een jaar terug niet zeker wist of ik door zou gaan met zingen en liedjes maken. Het is mooi om te doen, maar ook hard werken voor… Ja, voor wat eigenlijk? Tijd voor reflectie.
              En nu is daar dan toch een nieuwe single: Voorbij. Voor het eerst een release onder mijn eigen naam. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik hou van zingen, liedjes maken en opnemen. En ik hou van optreden, af en toe. Op een mooie locatie, voor aandachtig publiek dat houdt van kleine luisterliedjes, poëtische teksten, verhalende portretten over gewone mensen met allemaal hun eigen butsen en deuken. Mensen die zich een weg door het leven stuntelen, met hopelijk op zeker moment plotseling een zonnig vergezicht.
           Eerder dit jaar gaf ik een tamelijk spontaan optreden. Ik zong een aantal liedjes van eigen hand, begeleid op de vleugel door een goede bekende, Hjalmar Rosing. Een klein en ontspannen optreden op een sfeervolle locatie – de Westvestkerk in Schiedam - voor aandachtig publiek. Ik kreeg vleugels, voelde me ontspannen en dacht: ik kan het nog. Er volgde luid applaus. Een aantal weken later werd ik gebeld door iemand uit het publiek. Of ik volgend jaar een concert zou willen geven in een cultureel kerkje in Brielle. Een concert dat aansluit bij hun jaarprogramma: Wat bezielt jou? Wat een mooie vraag, dacht ik. Na een jaartje reflecteren weet ik het antwoord wel. Dus ik zei ja.
           Voor je het weet sta je dan in een huisstudio een aantal liedjes op te nemen, waaronder Voorbij. Want ik voel een kleine uitdaging: meer naar buiten treden onder eigen naam. Gewoon ik. Richard.
           Het is dus nog niet voorbij. Met onder andere een vermelding op de officiële site van de Nederlandse Top 40 als zijnde een van de opvallendste nieuwe releases van die week, wordt het liedje in ieder geval – hoe minimaal ook - opgepikt.

Richard

1 Reactie

Het verhaal van het Meisje uit Ballangen

ZO BLAUW ALS DE HEMEL

GEWOON IK. RICHARD.

RICHARD VAN DER KEUR

Archieven

Categorieën