Het verhaal van het Meisje uit Ballangen

Vandaag op 4 mei denk ik terug aan mijn theaterconcerten met Emellan, vijf jaar terug. Daarin zong ik mijn lied Meisje uit Ballangen. Een lied geïnspireerd op een waargebeurd verhaal, over een meisje dat later wereldberoemd zou worden. Opgenomen en uitgebracht met een mooie animatiefilm erbij, gemaakt door Barbara van der Keur. Altijd als ik het lied live zong, nam ik het publiek eerst mee naar het hoge noorden, terug in de tijd …
 
Het hoge noorden. De fjorden. 1940. De Duitsers zijn Noorwegen binnengevallen. De sfeer in het plaatsje Ballangen is grimmig. Arntine, moeder van zes kinderen en net weduwe, woont samen met haar jongste dochter Synni in een houten huis aan de rand van het dorp. Ze naait kleding, verbouwt groenten; ze doet alles om de eindjes aan elkaar te knopen. Het leven is koud, donker, er is weinig voedsel. De dood dreigt op iedere hoek van de straat. 

Haar dochter Synni, amper vijftien, is een knappe verschijning. Lacht verlegen, zingt schitterend en is vriendelijk.
      
Op een dag loopt er een jongeman voorbij. Sinny is aan het werk in de tuin. De jongeman houdt halt, lacht naar haar. Sinny kijkt op, lacht terug, maar schrikt: hij draagt een uniform. Ze is op haar hoede, maar vindt hem aardig.  
 
Hij heet Alfred, is een Nazi-soldaat en spreekt alleen Duits. 
     
Haar moeder Arntine hoort de hoon in het dorp, waarschuwt haar dochter: blijf uit zijn buurt!  Maar de liefde is sterk. De twee zien elkaar steeds vaker. Gaan wandelen door het bos, zwemmen in het meer. Arntine kan alleen nog maar toezien hoe haar dochter zichzelf verliest in een onmogelijke liefde. Op straat praten mensen over haar, wijzen haar na. 
       
Maar dan komt de oorlog ten einde. Alfred wordt teruggeroepen en verdwijnt terug naar Duitsland. Maar niet voordat hij Sinny nog één maal opzoekt, ‘s nachts. Hij klimt door haar slaapkamerraam, ze doen zachtjes;  Arntine slaapt.
      
En dan is Alfred weg. Ik kóm terug, zegt hij. Maar thuis, in dat verre Duitsland wachten zijn vrouw en kinderen. 
      
Dan blijkt Sinny zwanger. De dorpelingen kotsen haar uit. Ze krijgt een kind, een Tysk barn - een moffenkind. Niemand wil ervan weten, en als Sinny moet bevallen, blijft zelfs de dorpsarts weg. Arntine weet wat haar te doen staat en helpt haar kleinkind op de wereld. Een meisje.  
      
Alfred komt niet nooit meer terug en laat niets meer van zich horen. Sinny is ontroostbaar, weet zich geen raad. Kan zich niet op straat vertonen. Niet alleen, en zeker niet met haar kind. De verachting dreigt op iedere hoek van de straat.
       
Arntine kijkt naar de bergen. Denkt aan het land daarachter, het veiligere Zweden. Misschien ligt daar een toekomst voor het kleine meisje. Een vreemde taal, vreemde mensen, vele honderden kilometers van haar familie, maar Arntine denkt: alles voor het meisje. Want Sinny , haar dochter, inmiddels amper 21, kan het niet meer doen. Zij sterft. Haar meisje, het meisje uit Ballangen, is anderhalf.

Richard