ZO BLAUW ALS DE HEMEL

Alsjeblieft, mijn nieuwe single. Zo presenteerde ik afgelopen week Zo blauw als de hemel aan mijn volgers op Facebook. Na mijn eerste soloproductie Voorbij, waarmee ik een nieuwe stap zette in mijn muzikale werk, was het nu tijd voor een opvolger. Het liedje is inmiddels toegezonden aan 250 radiostations in Nederland. Altijd een spannend moment: pikt iemand het op? Ik doe alles in eigen beheer, dus geen dure plugger die voor mij naar het Mediapark gaat om de radiomakers rechtstreeks aan te spreken. Geeft niet, het belangrijkste is dat ikzelf in het liedje geloof. Dan hoop ik dat het liedje ergens zijn weg wel vindt.
              Zo blauw als de hemel is een van mijn persoonlijke favorieten.  Ik heb het  de afgelopen maanden dan ook volop gezongen in mijn concerten. Na afloop vroegen mensen op welke van mijn CD-albums dit liedje staat. Op Kleurenzee, kan ik ze dan vertellen. Echter, dat album is uitgebracht in 2012 met de formatie Rij12, en die opname ligt ver af van hoe ik het nu zing: solo, akoestisch en vrijer. Voor mij een goede reden om het lied opnieuw op te nemen, in een nieuwe jas, iets ruimer en minder strak. Eenmaal in de huisstudio van Ruben Brinkhuis ontstonden er spontane ideeën van zijn kant, zoals zijn verrassende slotakkoord op elektrische gitaar. Die vrijheid bij het opnemen, daar hou ik van. Kijk maar wat er ontstaat, zolang het in dienst staat van het liedje, want dat is waar het nu voor mij uiteindelijk allemaal om gaat.
              Zo blauw als de hemel is een van de eerste liedjes die ik heb geschreven. Ik had toen net een gitaar gekocht met het idee: als ik nog serieus muziek wil gaan maken in mijn leven moet ik het nú doen. Ik improviseerde eindeloos op de snaren en met mijn stem, en zo ontsponnen zich een drietal melodieën, waaronder Zo blauw als de hemel. Ik schreef de tekst, maakte een demo waarbij ik ook alle vocale harmonieën zelf inzong, en waagde het om de opname aan een aantal mensen te laten horen die ik mijn prille creaties toevertrouwde. De volgende dag belde een van hen mij op. “Misschien een beetje gek om te zeggen, maar eerlijk gezegd moet ik er bij huilen,” zei ze. “Ik vind het zó mooi.”  Dat was het moment dat ik wist dat ik het liedje te water kon laten. En nu opnieuw, maar dan anders.


Richard