Over bruggen

Soms stuit ik in mijn boekenkast op ongelezen verrassingen. Zoals laatst de roman Als de winter voorbij is van Thomas Verbogt. Ook deze roman van zijn hand leest voor mij weer als een vloeiende, poëtische trip. Een trip waarin na iedere paar zinnen een gevoelde stilte valt.
 
Verbogt is een schrijver van witregels. Witregels die de tekst doen ademen. Witregels die een brug slaan van zijn geromantiseerde, beschouwende bespiegelingen naar mijn eigen wereld van gedachten en beelden uit voorbije jaren. Verbogt haalt het verleden in het hier en nu. Niet verontrustend, eerder louterend. 
 
Ik houd ervan, witregels. Zoals ik in de boekdrukkunst ook houd van een ruime en open bladspiegel, waar de letters en woorden ruimte hebben om in jou tot beweging te komen. Denk ook aan poëzie: witvlakken en onzichtbare maar gevoelde punten en komma’s kunnen de woorden soms extra diep doen landen. Wat mij ergens ook doet denken aan onze Bijzondere vieringen. Ook hier krijgt de taal adem. Ook hier is er die welkome verstilling. 
 
Laten we eens terug in de tijd gaan, herfst 2009. Een Bijzondere viering, Over bruggen. Midden in ons vertrouwde kerkgebouw zien we een blauw doek op de grond liggen. Dit blauwe doek verbeeldt een rivier. Daaroverheen loopt een brug. Aan weerskanten van de brug staat een lezer, en aan weerskanten van de rivier zit een fluitist. Iemand loopt over de brug, een lezer begint te spreken: “Ik sta midden op de brug. Wat is het hier stil … Een beekje dat hier al eeuwen stroomt … Ik hoor het water kabbelen … Rust komt over me. Ik sta in niemandsland, in ieders land, in het heelal. Ik ga naar huis. Welke oever kies ik? Ik ben overal thuis.” Dan klinkt er fluitmuziek.
 
Die spreker destijds, was ikzelf. Even later zingen Hjalmar, Willemijn, Lidyan en ik Zingt elkander toe vrij te zijn. Dan neemt Magda het woord, in alle rust, en zij begint te vertellen: “Laten we het ons nog eens voorstellen: staan midden op een brug. We zien de twee oevers, de twee kanten. Er is scheiding en verbondenheid. Daarover gaat ons leven.”
 
Scheiding én verbondenheid, als een buiging voor het leven. Je geeft met je ene hand, je ontvangt met de andere. En telkens mag je beide handen samenbrengen, met opengevouwen handpalmen, als een gebaar van dank, als een buiging voor het leven. Beide oevers verbinden. Over bruggen wordt dan overbruggen.
 
Wat een ongelezen verrassing al niet los kan maken. Misschien een goede tip. Koop een boek, stop het weg ‘voor later’. En dan vergeten dat je het in je kast hebt staan.

– Richard van der Keur

Deze bijdrage is gepubliceerd in Stemmen nr. 1  2024, een uitgave van Vrijzinnigen Schiedam-Rotterdam.

---